در این مدل درآمدی ، نسخه ای اولیه و محدود از یک محصول یا خدمت به صورت رایگان در اختیار مشتریان قرار می گیرد با این هدف که آن‌ها برای خرید نسخۀ اصلی (premium) ترغیب شوند. نسخۀ رایگان به گونه ای است که بتواند حجم زیادی از مشتریان بالقوه را جذب کند. عموماً حجم کمتری از مشتریان اقدام به پرداخت هزینه برای نسخۀ اصلی می کنند که همین میزان، هزینۀ مربوط به تأمین خدمات نسخه های رایگان را نیز پوشش می دهد. در کسب و کارهای اینترنتی، استفاده از این مدل درآمدی بسیار رواج دارد.
نمونه هایی از استفاده از الگوی فریمیوم (Freemium) عبارتند از:
پایگاه های خبری اینترنتی مثل New York Times و Economist: در این وبسایت ها، محتوای ارائه شده به طور کلی به دو بخش تقسیم می شود. محتوای عمومی (مخصوص کاربرانی که هنوز عضو سایت نشده اند یا اینکه عضو عادی هستند) و محتوای ویژه (مخصوص کاربرانی که با پرداخت هزینه، عضو ویژه شده اند). محتوای عمومی معمولاً شامل اخبار وقایع روز و تحلیل های مربوط به آن‌ها می شود. اما محتوای ویژه عبارت از تحلیل ها و آمار و ارقامی است که در هر جایی پیدا نمی شود و اشخاص حقیقی و حقوقی، حاضر هستند برای دستیابی به آن‌ها پول پرداخت کنند. نمونه ی داخلی چنین نشریاتی، انتشارات «دنیای اقتصاد» است که در ماه های پایانی هر سال، گزارشات پیش بینی بازار مسکن، بازار طلا و سایر بازارهای مالی و سرمایه را به اعضای ویژه عرضه می کند.
نشریه اینترنتی Harvard Business Review: در این نشریه، الگوی پریمیوم به شکل دیگری پیاده میشود. وبسایت این نشریه بر اساس امکاناتی که فناوری اطلاعات در اختیار طراحان و مدیران آن قرار داده، تعداد مطالب مشاهده شده توسط کاربران عادی را تشخیص داده و پس از مشاهده ۵ مطلب توسط کاربر، با نمایش پیغامی مبنی بر اینکه شما به عنوان کاربر عادی، سقف میزان مطالعه مطالب را گذراندهاید، کاربر را به صفحه ی ثبت نام و پرداخت پول هدایت میکند.
درایوهای اینترنتی ذخیره فایل مثل Dropbox: در این درایوها، هسته ی اصلی ارائه ی خدمت، میزان فضایی است که در اختیار کاربر قرار میگیرد. این فضا در حالت عضویت عادی تکنفره، تا سقف ۱ ترابایت است و در صورتیکه با پرداخت هزینه، نوع عضویت تغییر کند و یا عضویت چند نفره خریداری شود، سقف حجم قابل استفاده به ۲ ترابایت و یا به حالت نامحدود تغییر میکند.
.
.
مدل درآمدی فریمیوم – freemium
